මුලාවේ වැටුන මාමණ්ඩිට

      

      මීරුප්ප කිට්ටුව ගමක් තියෙනවා තලාව කියලා. තලාවේ බෝම සිරියාවන්ත කුඹුරු යායක් තියෙනවා. මේ යායේ අස්වැන්නෙං බඩ පුරව ගංට කලියෙං ඒ සිරියාව දැක්කම හිත පිරෙනවා. 

          

     මේ පැත්තට ඉතිං මහා වරුසාව එංනේ ඇහැළ මහෙං පස්සේ. ඉල්, උදුවප් මාසවලදී බෝම තදයි. ආකාසේ වළාකුළුවලිං පිරිලා.මී වදයක් වගේ මේ කාලෙට. පාලොස්වක පෝයටවත් හඳ පේංනේ නැහැ. ඒ තරමට වළාකුළු. ඒත් එක්කම කොහෙටත් දැනෙන දුරුතු හීතලත් හරිම තදේට  දැනෙනවා. හැබැයි මේ හීතල බාල මහළු කාගෙත් සරීරවලට දැනෙන විදිහයි ආලවංත හිත්වලට දැනෙන විදිහයි දෙකක්.

තලාව ගමේ හිටියා තනිපංගමේ ජීවත්වුන ඉළංදාරි වයසේ කොලුවෙක්. මේ කොලුවා තදෙංම ආලෙං බැදිලා  හිටිය  පෙම්වතිය හිටියෙත් ඒ ආසංනෙමයි. හීතල දුරුත්තට කලිං මේකිව සහේට ගංට තමයි හිතං හිටියේ. ඒත් ඒකට කෙල්ලගේ අප්පච්චිගෙං මනාපයක් තිව්නේ නෑ. කොල්ලා හොද හිටිවන කවිකාරයා. දැං උදුවප් මාසෙත් ගෙවෙනවා, හීතල දුරුත්ත අත ළගටම ඇවිත්. මේ ඉළංදාරියාට පෙම්වතිය පෙනුනේ හඳක් වගේ.  අර මුලිං කීවේ උදුවප් මහට පාලොස්වක හද පේංනෙ නෑ කියලා හිටං. වළාකුළු හන්දා. හරියට ඒ වළාවෙං වැහුන හඳ  වගේ මේ ඉළංදාරියාගේ හදවතේ පායපු හඳ කෙල්ලගේ අප්පච්චී ඉළංදාරියාගෙං වහං කොරගෙනයි හිටියේ.

කෙලීගේ අප්ප  උංගේ ආලවංත හිත් ගැන නොදැන මහා මුලාවක වැටිලා කියලා ඉළංදාරියා හිතුවා. දැං කාලේ වගේ මේ පුරස්නේ බේරුං කොරගංට කෙල්ලගේ අප්පට හත්පොලකට පිහියෙං අණිනවා වෙනුවට මේ කොල්ලා රෑට රෑට පෙම්වතීගේ අප්පච්චීට විතරක් නෙවෙයි මුළු ගමටම ඇහෙංට කවියක් කිව්වා. මෙන්න මෙහෙම,  

                                                                                           

හීතල දුරුත්තට අත වනන            වෙලාවේ

මං පැලේ තවම තනියම                  තලාවේ

උදුවප් මහේ හඳ හංගන                  වළාවේ

කවුරුද ගමං යංනේ මං                   මුලාවේ